Yüzmek ve Profesyonel Koçluk üzerine...

İşte doğayla ve kendimle mücadelem başlamak üzere… Arkamda koçum son taktikleri veriyor, “Kerterizi tepeye bakarak al, dubaları yüzerken göremeyeceksin”. Atlamak zorundayım artık, ilk yarışım olduğu için temkinliyim, merdivenlerden iniyorum aşağı, yavaş yavaş giriyorum suya. Atladım artık, geri dönüşü yok… Pilavdan dönenin kaşığı kırılsın hesabı…

Çok kalabalık etrafım, benim gibi çok yüzücü var… Beni etkilemesinler diye sonradan başladım ancak yine de arada bana çarpanlar oldu bir süre. Herkes kendi başına, herkes kendi yarışında burada, en azından yarış bitene, skor ekranda görünene kadar. Her ne kadar başta enerjimi koruma amaçlı yavaş yüzsem de, açık deniz başlangıcım beklediğimden zorlu oldu. Bi kere kerteriz falan kalmadı, dubaları ararken buldum kendimi, bir süre yolumu kaybettim. Kafamı kaldırdığımda “Sola doğru, sola doğru!” diyen görevli sesleri vardı kulağımda hep. Evet gitmem gereken yönü anlıyordum, ancak elimden geleni yapmama rağmen doğru yöne gidemiyordum… Hatta bir ara yerimde saydığımı düşünüp geriye baktığım bile oldu.

Pes etmedim. Kendimce yüzmeye devam ettim. Dönüşü aldığımda rahatladım, zoru atlattım diye düşünürken, bu sefer dalganın tersinde kalmak çok zorladı. Normalde bir süre sonra açılırım, otomatiğe bağlar giderim suda, ancak öyle olmadı. Yanımda diğer yarışçıları görmek güç verdi, bu sefer yolumu da tutturdum, meğer doğru yolda gidersen yönüne karışacak kimse olmuyormuş yarış sırasında… Bitiş yerini hedef aldığımda tamamdı kafamda her şey, ve ilk kez girdiğim Heybeliada Açık Deniz yarışı 2 kilometre mesafeyi bitirmiştim.

Profesyonel koçluk hayatımda olduğu andan beri yüzme deneyimlerimi koçluk görüşmelerime benzettiğim anlar çok oluyor. Ortak bazı yönleri bulunan iki şey arasındaki benzeşme, yani “Analoji” deniyormuş buna. Benim de görüşmelerim süresince, yeri geldiğinde kullanmayı çok sevdiğim bir araç oldu, yüzme ve koçluğu birlikte ilerletmeme, geliştirmeme ilham oldu. İkisinde de başladığımda kayboluyor, ve mutlaka öğrenmelerle çıkıyorum. İkisi de hayatıma büyük bir lezzet katıyor. Bir de bu son girdiğim Heybeliada yarışındaki deneyimim bana şunları söyledi:

- Başlangıç anım ve yüzme koçumun desteği: Son ana kadar destek almaktan çekinme.

- Çarpan yüzücüler: Hayattaki engelleri kişisel algılama, tek engel sensin!

- Pes etmemem: Yerinde de saysan elinden gelen bu, ilerlemeye devam…

- Bitiş çizgisini gördüğüm an: Hedefin görünür olursa amacına daha kolay ulaşırsın.

Sizin de benzer yönleri olan tutkularınız, meşgaleleriniz var mı?

Paylaşmak isterseniz lütfen bana ulaşın, bu sırada size T!NK'in yapabileceklerinden de bahsetmeyi çok isterim...